RALF POELMAN, MYTHE, LEGENDE
Ralf Poelman, de man die persoonlijk verwoordde, zonder het te zeggen, wat wij allemaal voor Groningen voelen. De epische lofzang op onze studentenstad, waarin dromen bijna sneller sneuvelden dan ze gemaakt werden. Bijna. Het gras van het Noorderplantsoen werd een instant klassieker. Ooit begonnen als benefietsingle voor het KWF, maar uitgegroeid tot het onofficiële volkslied van de Stad. Het verplicht als (oud-)student tot meezingen, waar je bent, met wie je bent, ongeacht alles. Maar nergens klinkt het mooier dan in één van de vele kroegen die Groningen rijk is, waar je met z’n allen, armen om elkaar heengeslagen, keihard en vol overgave meezingt:
Want als ik weg ben dan mis ik de straten, vanaf de toren tot aan Westerhaven.
Ik mis de grachten, de mensen, Stadjers, studenten, het allermooiste accent.
Iconische Avonden
Iconisch avonden, onder de balken van de Negende Cirkel, inmiddels veel te lang geleden. Dingen die toen normaal waren en nu niet meer. Binnen roken bijvoorbeeld. Al gooiden we later een eurootje in de pot op de bar om illegaal door te roken. Halfslachtige versierpogingen waar om gelachen werd in plaats van als grensoverschrijdend aan te merken. De sleets geworden grappen over cursisten als we een hbo'er tegenkwamen. De eindeloze avonden die meestal eindigde in één van de vele shoarmatenten in de stad. Alleen, maar toch niet eenzaam. Maar ook de zoete uren in de faculteitstuin, in het zonnetje, met van alles bezig behalve met studeren. Nachtenlange film- of gamesessies met de huisgenoten, de vertrouwde ping van de oven als teken dat het - weer - tijd was voor pizza. Het iedere avond judoën en daarna de stad in, soms gewoon om wat te dwalen, meestal om de kroeg in te duiken.
Het was een prachtige tijd, een tijd die soms terugkomt. Zomaar als ik de beginklanken hoor, dan droom ik een minuut of vier weg en laat ik al die mooie herinneringen de revue passeren. En ben ik weer even achttien.
NIEUWE HERINNERINGEN
Mijn zwager is ruim tien jaar ouder dan ik en ik snapte hem nooit echt wanneer hij zijn periodieke lof over Groningen zong. Wat was er zo bijzonder aan die stad weggestopt tussen niets en nergens? Ik bedoel, er ging inderdaad niets boven Groningen, maar daaromheen was ook niet veel.
Ik snapte het pas toen ik voor het eerst, KEIWEEK 2019, op een vol plein dronken meeschreeuwde met die duizenden andere studenten. Doe mij maar het gras, het gras van het Noorderplantsoen. Dat plantsoen waar ik die middag voor het eerste was geweest en waar ik nog vaak zou zijn. Om een wijntje te drinken, gewoon wat te liggen met vriendinnen, te flirten met die jongens verderop, te genieten van het zonnetje, een dansje te wagen tijdens Noorderslag. Alles - oké bijna alles - heb ik dat schitterende plantsoen gedaan.
Nu, bijna een jaar student af, herinner ik niet alles scherp meer, maar onvergetelijk blijft het gevoel deel te zijn van een gemeenschap van mensen die ooit in Groningen studeerden. En dat gevoel is nooit beter verwoord door Ralf, waardoor je ook in Tilburg opeens, zwalkend met een pas gevonden vriend, luidkeels een ode brengt aan dat schitterende stadje dat hoog in het noorden ligt.
BRUILOFT
Mijn vrouw en ik hebben elkaar ontmoet aan het einde van onze studententijd, uiteraard in het onovertroffen Groningen. In Groningen raakten we allebei, maar onafhankelijk van elkaar, bevriend met de beste vriend van Ralf. Dat speelde verder geen rol in onze relatie, waarom zou het ook, het tegendeel zou vreemder zijn.
Actueel werd dit pas jaren later toen we gingen trouwen en onze muzieklijst samenstelden. Allebei hadden we warme herinneringen aan de Stad, het plantsoen, de absurde kroegdichtheid, de mensen en zelfs aan die vermetele eierbal - net als veel van onze bruiloftsgasten.
Met de hulp van onze gedeelde vriend - oké, en drie smekende telefoontjes naar Ralf - liepen we op 6 juli 2024 de kerk uit terwijl Ralf en zijn band ons nummer speelden. Driehonderd gasten gingen helemaal los in de zomerzon. Pas na drie toegiften konden we de taart aansnijden en beginnen aan de berg cadeaus.
Het mooiste cadeau kwam echter twee weken later toen we ons trouwalbum bekeken. Toen we de middelste pagina opensloegen en onszelf weer de kerk uit zagen lopen, bleek er een audiofragment te zijn toegevoegd. Onze live-versie van Het Gras van het Noorderplantsoen kwam ons tegemoet.
hardelot plage 2018
In de snikhete zomer van 2018 vertrok ik met drie vrienden in de oude huisauto - een Toyota uiteraard - naar nog zonnigere oorden. Drie weken lang zouden we in een te klein chalet bivakkeren, overdag slapen op het strand en 's nachts de plaatselijke kroegen onveilig maken. Dat was het plan en daar hielden we ons de eerste week behoorlijk aan.
De zesde nacht leek een nacht als alle andere te worden; te veel bier, versierpogingen met wisselend succes en soms onverstaanbare Franse muziek. Tot plotseling de muziek even stil viel en er twee, drie seconden een volmaakte stilte heerste. Toen barstte in de hoek een groep studentes los: De tickets op tafel... Wij sprongen in en maakten samen de volle vier minuten vol, aangestaard door tientallen stomverbaasde Fransen. Het meest vervreemdende was dat de DJ van dienst ons liet begaan en de hele kroeg na de eerste doe mij maar het gras, het gras van het Noorderplantsoen om elkaars schouders hing.
Na de slotklanken klonk er een ovationeel gebrul, werd de house-muziek weer gestart en verplaatsen wij ons naar de hoek van de studentes. Achteraf denk ik dat de zesde dag het keerpunt was in de toch al niet verkeerde vakantie. Ik zeg niet dat het allemaal door Ralf kwam, maar de verklaarde variantie was wat mij betreft hoog.
Blijf op de hoogte!
Periodiek ontvang je nieuws en een donatieverzoek